اسکان غیر رسمی
علیرضا نظرنیا؛ لیلا زارع؛ فریبرز دولت آبادی
چکیده
سکونتگاه های غیررسمی یکی از تبعات شهرنشینی سریع است که عمدتا مهاجرین روستایی و تهیدستان شهری را در خود جای داده و بدون مجوز و خارج از برنامه ریزی رسمی و قانون توسعه شهری در درون یا خارج از محدوده شهرها شکل می گیرند. این نوع سکونتگاهها نتیجه ناکارآمدی نظام تامین مسکن شهری است که در امتداد رشد کنترل نشده آن و عدم ثبات اقتصادی بازار ...
بیشتر
سکونتگاه های غیررسمی یکی از تبعات شهرنشینی سریع است که عمدتا مهاجرین روستایی و تهیدستان شهری را در خود جای داده و بدون مجوز و خارج از برنامه ریزی رسمی و قانون توسعه شهری در درون یا خارج از محدوده شهرها شکل می گیرند. این نوع سکونتگاهها نتیجه ناکارآمدی نظام تامین مسکن شهری است که در امتداد رشد کنترل نشده آن و عدم ثبات اقتصادی بازار مسکن رخ می دهد. این پژوهش بر سیاست مسکن اندکافزا به مثابه فرآیندی جهت بهسازی کالبدی مسکن در سکونتگاه های غیررسمی در شهر چابهار تأکید دارد و می تواند برای بهبود کیفیت فضایی- کالبدی زاغه ها و ادغام آن با مناطق رسمی شهری مورد استفاده قرار گیرد. رویکردی است در جهت تطبیق سیاست مسکن این نوع بافت و محلات با محدودیتها و قیود تامین منابع مالی و شرایط اقتصادی ساکنین. در الگوی پیشنهادی به حفظ ساختارهای حائز اهمیت مردمان محدوده پژوهش توجه جدی شده است. تاکید بر حفظ ساختار فضایی ساکنین که منطبق بر فرهنگ سکونت جامعه مخاطب طرح است و از الگوهای فعالیتی حیات روزمره ایشان طبعیت میکند از اهداف پژوهش پیش روست. نتایج تحقیق نشان می دهد که با بهره گیری از مسکن اندکافزا و رویکردهای مرتبط با آن: افراز، تجمیع و تکمیل فضایی، می توان به مدلی مطلوب و بهینه دست پیدا کرد که در آن استراتژی عمودی از بالا به پایین و بی توجه به ساکنین جای خود را به شکل همدلانهتری از توسعه داده است. روش پژوهش با درگیری فعال محقق در میدان تحقیق و مصاحبههای عمیق با ساکنین همراه بوده تا شیوه برآمده از تجربه زیسته آنها شناسایی و در ارائه الگو استفاده گردد. طراح در این فرآیند عمدتا نقش پیش ران یا کاتالیزور را خواهد داشت و نه فراتر. طراح قرار است صرفا تسهیلگر باشد؛ و در ادامه خود ساکنین می توانند تصمیم به افراز، تجمیع یا تکمیل درون واحدهای سکونتی خود را بگیرند.